Ciclista Pablo Elgatomarinero

ПАПЯРЭДНЯЯ ЧАСТКА


( Collapse )

Для беларускага турыста скатацца ў Наваградак і Мір - гэта, напэўна, прыкладна тое ж самае, як украінцу завітаць, напрыклад, у Камянец-Падольскі ці расейцу - у які-небудзь Сергіеў Пасад ці Яраслаў; настолькі гэта ў нас, як кажуць, "баянныя" месцы. Але я ўжо колькі год як не быў ані ў Наваградку, ані ў Любчы, якая так зручна ляжыць на шляху паміж гэтымі населенымі пунктамі, таму зрабіць роварны маршрут у тых мясцінах было проста пытаннем часу. Над трэкам доўга думаць не стаў, проста скамуніздзіўшы пад свае патрэбы трэк марафона "Дарога Замкаў-2018". На той момант быў ужо гатовы і папярэдні трэк гэтага ж самага марафону рэдакцыі 2019 года (само мерапремства потым адбудзецца ўжо недзе ў кастрычніку), але ён быў занадта даўжэйшы (каля 125 кіламетраў супраць 105), а мне яшчэ з Міра на чыгунку кіламетраў 15-20 каціць (і заўтра на працу рана, бо была гэта нядзеля 1 верасня), таму вырашыў спыніцца на мінулагоднім варыянце.


( Collapse )

ПАПЯРЭДНЯЯ ЧАСТКА



( Collapse )

Ну, а я ў Баранавічах быў ужо дзесьці пасля заходу сонца - такі вось атрымаўся доўгі дзень. Дзякуй за ўвагу!

У суботу 20 ліпеня зрабіў вандроўку ў паўднёва-ўсходнюю частку Брэсцкай вобласці. Стартаваў са станцыі Ясельда ў ваколіцах Пінска, далей рушыўшы на ўсход, уздоўж рэчышча Прыпяці, увечары прыехаўшы ў Лунінец. Маршрут даволі прамы і мог бы падацца не такім ужо і цікавым, калі б не вырашыў трошкі "ўскладніць" яго заездам да вусця прытока Прыпяці - рэчкі Бобрык. Што з гэтага атрымалася - чытаем далей :)



( Collapse )

Как-то нечасто начинаю ПВД прямо из дома, но субботним утром 4 августа вышло именно так. Маршрут довольно лёгкий и на многих участках уже знакомый, но немного по пути пофотографировал, да и пару слов об этой поездке сказать можно



( Collapse )

Снова лето, суббота 6 июля. На сей раз далеко от дома не отъезжал, дизелем добравшись до соседнего Слонима, где покружил окрестными лесами, а затем относительными глухоманями вернулся домой



( Collapse )

Пакуль за вокнамі восеньскія дажджы, яшчэ раз вярнуся у сонечнае і цёплае лета і распавяду вам пра яшчэ адзін свой летні маршрут. У суботу 29 чэрвеня я здзейсніў чарговую паездку "з чыгункі на чыгунку", але асаблівасць яе была ў тым, што чыгуначны вузел, напрамкі якога я звязаў гэтым разам, быў Маладзечанскі - то бок, той, на вузлавую станцыю якога маршрутаў прыгарадных цягнікоў з Баранавічаў няма. Як вынік, дарога на старт і ад фінішу трэка заняла прыкладна столькі ж часу, колькі сам трэк



( Collapse )

Ніякіх гор у Беларусі, канешне ж, няма (нашу краіну нават часам называюць "адзінай краінай Эўропы без гор і мора" - але аўтар такога выказвання яўна забыўся пра існаванне Малдовы), але ўзвышшы ёсць, і самае высокае з іх - Мінскае. Дарогамі паўднёва-заходняй часткі гэтага ўзвышша я і праехаўся ў суботу 19 кастрычніка, наведаўшы адным маршрутам дзве з трох найвышэйшых "гор" краіны (а якія яны на самой справе "горы" - тут ужо вы самі пабачыце далей)



( Collapse )

Неяк так апошнім часам атрымліваецца, што я часцей выбіраюся з роварам за горад не ў суботу, а ў нядзелю, што трошкі адлюстроўваецца на працяжнасці маршрутаў, бо заўтра ж на працу, таму дадому раней вярнуцца хочацца. Так у нядзелю 6 кастрычніка я праехаў 70 кіламетраў паўночнымі ваколіцамі Баранавічаў, даехаўшы да самага вялікага возера нашага раёна - Калдычэўскага (хаця само возера, лічыце, практычна і не пабачыў, але пра гэта ўжо далей распавяду).



( Collapse )