Папярэднія часткі:
Вераснёвая Віцебшчына - ч.1. Смаляны
Вераснёвая Віцебшчына - ч.2. Лепель
Вераснёвая Віцебшчына - ч.3. Глыбокае
Вераснёвая Віцебшчына - ч.4. Дзісна
Вераснёвая Віцебшчына - ч.4а. Полацк

На апошні дзень сваёй вандроўкі Паўночнай Беларуссю я запланаваў скатацца ў Асвею - гарадскі пасёлак Верхнядзвінскага раёна, знаходзячыся на беразе Асвейскага возера, другога па плошчы воднага люстэрка возера краіны. Ехаць туды з Полацка трэба праз Верхнядзвінск: спачатку дызель-цягніком да гэтага райцэнтра, а ўжо адтуль - прыгарадным аўтобусам. Але, як і ў трэцяй частцы гэтай серыі артыкулаў, нешта пайшло не так - пра гэта я і распавяду далей



( Чытаць далей...Collapse )

Папярэднія часткі:
Вераснёвая Віцебшчына - ч.1. Смаляны
Вераснёвая Віцебшчына - ч.2. Лепель
Вераснёвая Віцебшчына - ч.3. Глыбокае
Вераснёвая Віцебшчына - ч.4. Дзісна

Наступны артыкул, напэўна, не варта разглядаць як асобную частку, а хутчэй больш за такі дадатак-бонус да папярэдняй (я і хацеў яго зрабіць пастскрыптумам у канцы артыкула пра Дзісну - але ён і так занадта вялікі атрымаўся), бо ў мяне засталося некалькі фотачак з вечаровай прагулянкі Полацкам, якія я ўсёльткі захацеў паказаць - нягледзячы на тое, што пра Полацк (прынамсі, пра яго "турыстычную" частку) я больш-менш падрабязна распавёў у мінулым годзе, і нават у двух частках: тут і тут



( Чытаць далей...Collapse )

Папярэднія часткі:
Вераснёвая Віцебшчына - ч.1. Смаляны
Вераснёвая Віцебшчына - ч.2. Лепель
Вераснёвая Віцебшчына - ч.3. Глыбокае

На шчасце, наступным днём сюрпрызы з надвор'ем прыпыніліся ( забягаючы наперад, толькі на паўтары дні), таму гэты артыкул будзе больш сонечны і вясёлы (хоць цёпла і не было - мне падаецца, атрымаўшыяся фотаздымкі гэта добра перадаюць). А паставіў я на гэты дзень, напэўна, галоўную цікавостку ўсёй паазерскай паездкі - Дзісну. Гэтае мястэчка мае неафіцыйны статус самага маленькага горада Беларусі - з дадзеным фактам, канешне, паспрачаюцца ў Косаве, але афіцыйная статыстыка кажа, што ў старадаўнім гістарычным цэнтры сучаснай Івацэвіччыны жыве на некалькі соцен чалавек больш, чым у Дзісне.

Дзісна - горад раённага падпарадкавання ў Мёрскім (ці Міёрскім - як каму падабаецца, я аддаю перавагу першаму варыянту, як гістарычна правільнаму) раёне Віцебскай вобласці, на месцы ўпадзення ракі Дзісны ў Заходнюю Дзвіну. Сучаснае насельніцтва горада - каля 1,5 тысячы чалавек, але так было не заўсёды; у 20я гады мінулага стагоддзя насельніцтва Дзісны нібыта дацягвала да 11 тысяч чалавек, але ў справу ўмяшаліся два фактары: Другая сусветная вайна і ўжо пасляваеннае ўключэнне былога Дзісненскага раёна ў склад Мёрскага - пры тым, што традыцыйна менавіта Дзісна была цэнтрам мясцовасці, Мёры ж на момант узбуйнення раёна былі меншыя за Дзісну па колькасці насельніцтва і нават не з'яўляліся горадам. Нажаль, прычыну абрання цэнтрам новаўтворанага раёна менавіта Мёраў у мяне нагугліць не атрымалася, магу толькі зрабіць згадку, што вінаватая ў гэтым чыгунка, якая ў Мёрах ёсць, а ў Дзісне адсутнічае. Так ці не так, але ў гэты момант на развіцці горада быў фактычна пастаўлены крыж, і паступова ён саступіў цэнтру раёна і памерамі, і колькасцю насельніцтва, і ўзроўнем развіцця прамысловасці (хоць і не казаць што Мёры такі ўжо багаты райцэнтр - яны ў мінулым годзе навата адабралі ў Шаркаўшчыны "ганаровы" тытул самага беднага райцэнтра краіны па сярэдніх памерах заробкаў). Цікава, што якраз перад вандроўкай давялося прачытаць, што наіўныя мясцовыя жыхары нават збіралі подпісы за далучэнне Дзісны да Полацкага раёна: маўляў, "мы заўсёды былі Полацкай зямлёй, Полацк нас не пакіне".

Нягледзячы на сучасны стан (хаця пра што я, дзякуючы яму ж), Дзісна захавала каларыт старога мілага небагатага маленькага мястэчка, запоўненага цікавосткамі (банальнымі і небанальнымі), якія робяць гарадок вартым абавязковага наведвання



( Чытаць далей...Collapse )

Папярэднія часткі:
Вераснёвая Віцебшчына - ч.1. Смаляны
Вераснёвая Віцебшчына - ч.2. Лепель

Наступным днём абяцалі пагодны міні-апакаліпсіс у выглядзе буры і моцнага дажджа, з штармавым папярэджаннем і нейкім там каляровым узроўнем небяспекі. Таму я першапачаткова вырашыў не губляць гэты дзень сідзеннем у Полацку, але і не ехаць у якую-небудзь вельмі цікавую кропку, дзе мне б потым прыйшлося шкадаваць, што я многа чаго цікавага не пабачыў. Менавіта таму на другі дзень вандроўкі (быў гэта панядзелак, дарэчы) я запісаў Расоны - маленькі райцэнтрык на поўнач ад Полацка, да якога ехаць нядоўга, а ўсё цікавосткі там у выпадку чаго прабягаюцца за гадзіну-паўтары. Але, як вы бачыце з загалоўка, на самой справе нешта пайшло не так :)

Карацей, прыйшоў я ў 9 гадзін раніцы на полацкі аўтавакзал - і даведаўся, што на ідучы праз Расоны аўтобус Наваполацк-Санкт-Пецярбург адпраўленнем з Полацка ў 9.30, якім я ў мінулым годзе катаўся ў Себеж, і які тады быў напалову пусты, квіткоў ужо няма ўвогуле. Вось так вось :) А я ж яшчэ думаў набыць квіток у нядзелю ўвечары, але надта хацеў хутчэй у хостэл патрапіць (так, хацець хацеў, але ўсё роўна на прыпынку доўга тады прастаяў - хто ж ведаў, што маршрутка зусім няхутка будзе)... Спрабаваць неяк дамовіцца з кіроўцам было б латэрэяй, ды і да таго ж у нас тут не Украіна: квіткі пры адпраўленні ўсё роўна звычайна вакзальная кантралёрка правярае. Дзень рызыкаваў быць згубленым, бо наступны аўтобус на Расоны адыходзіў ужо пасля 11 гадзін, і заставалася мне зусім нямнога часу да зваротнага аўтобуса. Выратавала мяне ўсё тая ж "Белчыгунка" - зайшоўшы на вакзал перакусіць, я пабачыў у раскладах руху прыгарадны цягнік Полацк-Паставы. У Паставах я калісьці досыць даўно быў ужо і ўсё там пабачыў, але ж яшчэ ён праязджаў і праз Глыбокае - а гэта ўжо куды больш цікава, у Глыбокае патрапіць я даўно хачу



( Чытаць далей...Collapse )

Сезон роварных катанак з нашай баранавіцкай зімой - гэта такая сабе непрадказальная і нестабільная справа. У мінулым годзе я зачыніў яго ў пачатку лютага, а адчыніў у сакавіку. Гэтай жа зімой не катаюся з лістапада, але вось на мінулым тыдні вырашыў, што ўжо ўсё, хопіць, трэба вяртацца. І не казаў б, што ўжо надвор'е катанкам спрыяе - проста засумаваў па загарадных дарогах :)



( Чытаць далей...Collapse )

Папярэдняя частка:
Вераснёвая Віцебшчына - ч.1. Смаляны

Папярэднюю ноч я правёў спачатку на вакзале ў Брэсце, а потым - у плацкартным вагоне цягніка, таму выспаўся не надта добра, і ў аўтобусе адназу заснуў. Праспаў палову дарогі паміж Смалянамі і Лепелем - а ехаць там дзесьці пару гадзін. Аўтобус Орша-Лепель быў амаль пусты, то і не дзіва, што зараз у раскладзе руху я яго не бачу - скасавалі, відавочна. Ехаў ён усё той жа трасай Р15, толькі разок звярнуўшы з яе ў Чашнікі. Каля 5 гадзін вечара я ўжо прыехаў у Лепель, дзе меў прыкладна 2,5 гадзіны да аўтобуса Мінск-Полацк. Была, праўда, латэрэя з квіткамі, бо квіткі на гэты аўтобус прадавалі толькі за палову гадзіны да яго прыбыцця ў Лепель - але тут я быў супакойны, бо і ў інтэрнеце бачыў, што на гэты аўтобус нават з Мінска яшчэ хапала непрададзеных квіткоў, ды і было лагічна, што ў вечар нядзелі людзі (студэнты, у першую чаргу) будуць хутчэй з Полацка ў Мінск ехаць, а не наадварот. Ды да таго ж, транспартная сувязь паміж сталіцай і агламерацыяй Полацка-Наваполацка ўсё роўна даўно захоплена маршруткамі. То бок, вырашыў проста вярнуцца на аўтобусны вакзал крыху раней, за паўгадзіны да аўтобуса - проста на ўсялякі выпадак, каб не стаяць потым гадзіну дарогі (як выявілася пазней, і гэтага не патрабавалася)



( Чытаць далей...Collapse )

Хопіць гарадскога кіеўскага гламура, прыйшоў час зноў паглядзець на беларускую глыбінку. Ужо другі год запар я вырашыў у свой асенні водпуск скатацца не абы-куды, а на Віцебшчыну. Віцебская вобласць па беларускіх мерках лічыцца рэгіёнам ціхім, небагатым і нават нехта (я, напрыклад) дэпрэсіўным яго часам называе. Там самыя нізкія афіцыйныя заробкі ў краіне, там ціхія невялічкія небагатыя гарадкі і пасёлачкі (калі толькі не браць прамысловыя Віцебск, Оршу і агламерацыю Полацка-Наваполацка, якія ад астатняй Віцебшчыны дастаткова моцна адрозніваюца - увогуле, у Беларусі больш, на мой погляд, нідзе няма такога кантрасту паміж галоўнымі гарадамі і глыбінкай, як у Віцебскай вобласці), але хто ж казаў, што тут нецікава? Хапае на Віцебшчыне і архітэктурных цікавостак, а па прыроднай прыгажосці гэта, напэўна, як раз такі самая маляўнічая вобласць Беларусі (хто не верыць - ціскаем сюды і глядзім фотачкі Браслаўскіх азёраў). То бок, ёсць менавіта ў Віцебшчыне свой своеасаблівы каларыт, які вымушае такога аматара валацужыць па беларускіх гарадках і вёсачках, як я, час ад часу сюды вяртацца. А распачаў я сваю вандроўку, якая доўжылася чатыры дні, са Смалянаў.

Калі нехта кажа, што ва Усходняй Беларусі за межамі вялікіх гарадоў увогуле няма чаго глядзець, бо за часы "саветаў" усё знішчана, то супрацьлеглы бок дыскусіі ў якасці сваіх аргументаў пачынае прыводзіць спіс з некаторых сапраўды цікавых правінцыйных турыстычных кропак, там абавязкова пералічваюцца Красны Бор, Мсціслаў, Здраўнева... Смаляны ў гэтым радку звычайна называюцца ў першую чаргу. У кагосьці ў справаздачах нават бачыў такі эпітэт як "самая цікавая вёска Усходняй Беларусі". Увогуле, паселішча гэта досыць старое: першапачаткова ўпамінаецца (то бок, фактычна існавала і раней) у 1484 годзе. Версіі наконт паходжання назвы дзве: альбо ад слова "смала", альбо паселішча так назвалі палачане, бо знаходзілася яно на мяжы Полацкага і Смаленскага княстваў. Належала Бельскім, Астрожскім, Сангушкам і іншым. У 1626 годзе князь Сімон Сангушка-Ковельскі пабудаваў тут мураваны замак "Белы Ковель", рэшткі якога і зараз з'яўляюцца галоўнай цікавосткай паселішча. Гэта былое мястэчка, у 19 стагоддзі насельніцтва перабольшвала нават 2 тысячы чалавек (вядома ж, абсалютную большасць складалі габрэі), зараз Смаляны маюць вясковы статус (ці, як гэта называецца на "новоязе", "з'яўляюцца аграгарадком"); насельніцтва ў 2010 годзе, згодна з дадзенымі Вікіпедыі, складала 593 чалавекі, але ўжо пасля гэтага, у 2011 годзе, Смаляны былі аб'яднаныя з суседняй вёскай Агранамічнай - пасёлкам мясцовага аграрнага каледжа (які дэ-факта і так з'яўлялаўся часткай Смалянаў - Агранамічная і Смаляны аддзеленыя адна ад адной толькі парай-тройкай дзесяткаў метраў лугу ў рачной пойме), з насельніцтвам каля 700 чалавек - то бок, цяпер тут жыве больш за тысячу чалавек мясцовага насельніцтва



( Чытаць далейCollapse )

Папярэднія часткі распавядання пра гэтую вандроўку:
Як з Беларусі эканомна скатацца ў Кіеў
Чарнігаў
Нацыянальны музей народнай архітэктуры і побыту Украіны ў Пірогаве
Кіеў - ч.1: першы вечар, паркі, панарамы, Майдан Незалежнасці і Хрэшчатык
Кіеў - ч.2: Дняпро

У папярэдняй частцы я спыніўся на тым, што набярэжнай Дняпра выйшаў да гістарычнага раёна Падол; як зразумела з назвы, ён ляжыць ніжэй за цэнтральную частку горада - калі цэнтр Кіева знаходзіцца уверсе, на ўзгорках, то вулачкі Падола ляжаць пад гэтымі ўзгоркамі, у даліне Дняпра. У мінулы свой прыезд у Кіеў на Падоле я фактычна і не пабываў: цягнічком метро даехаў да Паштовай плошчы, а адтуль фунікулёрам (менавіта дзеля гэтага не самага частага сродку грамадскага транспарту я тады туды і пацягнуўся) ужо паехаў наверх

01. Рачны вакзал з зямлі


( Чытаць далей...Collapse )

Папярэднія часткі распавядання пра гэтую вандроўку:
Як з Беларусі эканомна скатацца ў Кіеў
Чарнігаў
Нацыянальны музей народнай архітэктуры і побыту Украіны ў Пірогаве
Кіеў - ч.1: першы вечар, паркі, панарамы, Майдан Незалежнасці і Хрэшчатык

01. Наступным днём быў панядзелак, і Хрэшчатык з шырокай і жывой пешаходнай зоны пераўтварыўся ў запружаную аўтамабільную шашу


( Чытаць болей...Collapse )

На Беларусь прыйшла сапраўдная зіма, роварам катацца ўжо канчаткова не можна (хіба што калі ты сапраўдны фанат-вар'ят, але я да такіх сябе не адношу), але дома сядзець усі тры выходныя дні, што выпалі ў мінулыя выходныя нам, дзякуючы праваслаўнаму Раству Хрыстоваму, не хочацца. Таму пасля некаторых ваганняў я вырашыў абраць якую-небудзь больш-меньш добра дасяжную прыгарадным транспартам кропку і скатацца туды. Выбіраў, па шчырасці, не так ужо і доўга - вырашыў наведаць зрэшце Іўе, адзін з самых цікавых беларускіх гарадкоў, у якіх я яшчэ не пабываў. Прычым, і ваколіцы там вельмі цікавыя, многа куды я жадаю скатацца на ровары, цікавостак там хапае: Юрацішкі, Ліпнішкі, Лаздуны, Геранёны, Суботнікі і г.д. - сам не ведаю, чаму я яшчэ Іўеўскім раёнам не зрабіў роварны круг, як у мінулым годзе Лідскім... Спадзяюся, што ў гэтым, ці хаця б настыпным сезоне роварных катанак я гэта абавязкова зраблю, а пакуль вось абмежаваўся райцэнтрам (хаця шыкоўны касцёл св.Казіміра ў Ліпнішках з акна аўтобуса таксама бачыў - але нават фота не рабіў, бо на той момант больш спаць хацеў, чым фатаграфаваць); а райцэнтр тут у любым выпадку заслугоўваў б асобнага артыкула. Ну а як я туды скатаўся і што там пабачыў - за гэтым запрашаю пад кат


( Чытаць болей...Collapse )