Не па-асенняму цёплай нядзеляй 16 верасня я праехаў маршрутам, які планаваў ужо даўно. Вялізарнае Выганашчанскае возера (сёмае па велічыні возера Беларусі, дарэчы) вабіла самім фактам свайго існавання. Дабрацца да яго роварам не так ужо проста і зручна - ляжыць яно прыкладна пасярэдзіне паміж станцыямі дзюх напрамкаў Баранавіцкага чыгуначнага вузла (на Брэст і Лунінец), але адлегласці дарогамі ў кожны бок складаюць больш за 50 кіламетраў, і дарогі там (Палессе ж!) не самыя лёгкія. Ды і нямнога цікавостак па маршруце, калі па справядлівасці. Таму маршрут атрымоўваецца амаль выключна "прыродным" і "катальным" - каці сабе і каці, палескія краявіды разглядай, змагайся з не самымі лепшымі дарогамі... Ну, часам, канешне, традыцыйна вялікія палескія вёскі сустракаюцца, як жа без гэтага. А ў вёсках заўсёды якія-небудзь аўтэнтычныя моманты знойдзеш, хаця б тыя ж палескія хаткі... Справаздачу падзяліў на дзве часткі, каб не піхаць больш за сто фотаздымкаў у адзін пост



( Read more...Collapse )

Ёсць у мяне ўжо такая традыцыя - у жніўні-верасні на Гомельшчыну з аднаднеўным візітам прыязджаць. У гэтым годзе маёй "падгомельскай" маршрутнай кропкай стаў адносна (па беларускіх мерках) буйны райцэнтр Светлагорск. Праўда, калі па справядлівасці, прыехаў туды я па асабістых справах, але вольнага часу і магчымасці вывучыць горад было многа.

Светлагорск лічыцца "новым" горадам, хаця фактычна першая згадка пра паселішча датуецца ажно 1560 годам, а ўвогуле старажытнае паселішча на беразе паўнаводнай Бярэзіны на гэтым месцы існавала ўжо даўно-даўно. Да 1961 года паселішча гэтае (а было тут да савецкіх часоў ці то невялікае мястэчка, ці то проста досыць вялікая вёска - я так і не зразумеў) звалася Шацілінскім Востравам, Шацілавічамі, а потым - проста Шацілкамі. Наколькі я ведаю, мясцовыя і дагэтуль часам называюць горад гістарычным яго імем. Як часам бывае (я раней ужо прыводзіў прыклад Івацэвіцкага раёна, дзе раней райцэнтрамі былі Косава і Быцень, а Івацэвічы былі пасёлкам Косаўскага раёна - да таго, як самі Івацэвічы перараслі сваіх "старэйшых" братоў і праглынулі іх раёны, стаўшы райцэнтрам), традыцыйна адміністратыўным цэнтрам гэтай досыць глухой мясцовасці гістарычна быў не Светлагорск/Шацілкі, а суседнія Парычы - невялічкае (і тады, і зараз) мястэчка-пасёлак. Чаму Светлагорск абавязаны такім ростам? Канешне ж, чыгунцы. У 1915 годзе тутэйшымі балотамі (а месцы тут тады былі досыць глухія нават па мерках Палесся) прайшла чыгунка з Жлобіна на Калінкавічы, Парычы ж засталіся збоку ад яе - ад пасёлка да светлагорскай станцыі прыкладна 30 кіламетраў. Вось такая вось гістарычная метамарфоза, Светлагорск і Парычы апынуліся ў тым жа спісе, што і Баранавічы з Новай Мышшу, і тыя ж Івацэвічы з Косавым і Быценем

Пасля 1915 года і з прыходам савецкай улады пачаўся прамысловы рост горада - спачатку павольны, бо ў Шацілках з прадпрыемства да пэўнага часу была толькі суднаверф на Бярэзіне. У 1954-58 гг. была пабудаваная Васілевіцкая ГРЭС (да горада Васілевічы сучаснага Рэчыцкага раёна адсюль дзесяткі кіламетраў, проста менавіта там было радовішча торфу), зараз яна завецца Светлагорскай ТЭЦ. У 1956 годзе вёска Шацілкі набыла статус гарадскога пасёлка, у 1960 годзе пасёлак стаў цэнтрам тады яшчэ Парыцкага раёна, у 1961 годзе горад перайменаваны ў Светлагорск (як пішуць, гэтай назве належала "...сімвалізаваць светлае жыццё новага, савецкага Палесся") - не гледзячы нават на тое, што ніякіх гор там і блізка няма (вось святла ў той дзень хапала, так)



( Read more...Collapse )

У мінулую нядзелю ў мяне была прыкладна палова дня на тое, каб кудысьці скатацца. Ахвяраю колаў майго ровара гэтым разам сталі ні ў чым не вінаватыя палі і лясы паўднёвай часткі Баранавіцкага і ўсходняй часткі Івацэвіцкага раёнаў. Мясцовасць часткова знаёмая, фота нямнога (і зроблены яны на кітаефон, бо фоцік зарадзіць забыў), ды і распавядаць ня так ужо і многа чаго, таму паехалі

01. Выязджаў з горада праз Малахоўцы


02. За Ястрамбелем сустрэў невялічкі табун конікаў


( Read more...Collapse )

Папярэднія часткі:
Жлобін і Чырвоны Бераг
Бабруйск - ч.1. Бабруйская крэпасць


У старога Бабруйска цікавы, але цяжкі лёс. Пра тое, што гістарычны цэнтр горада, які мясціўся на беразе Бярэзіны, быў знішчаны пад час будаўніцтва Бабруйскай крэпасці, я ўжо пісаў у папярэдняй частцы. Дык вось, новы гістарычны цэнтр XIX стагоддзя (амаль цалкам драўляны, дарэчы - была тут забарона на будаўніцтва дамоў з цэглы за межамі крэпасці) быў у сваю чаргу знішчаны ў 1902 годзе ў выніку моцнага пажару, які пачаўся на станцыі Бярэзіна (памятаеце, што там будынак вакзалу быў пабудаваны акурат у 1908 годзе, пасля гэтага пажару?). То бок, бабруйская сучасная даўніна - не такая ўжо і даўніна на самой справе. Але яе там хапае.



( Read more...Collapse )

Папярэдняя частка: Жлобін і Чырвоны Бераг

Каб не пісаць адзін вялікі артыкул, пра Бабруйск зраблю дзве часткі справаздачы. Першая частка будзе прысвечана тэрыторыі былой вялізарнай Бабруйскай крыпасці і прылягаючым да яе раёнам горада, другая - прагулянцы сучасным цэнтрам горада

Ад Чырвонага Берага да Бабруйска электрычка ехала прыкладна гадзіну, гэты час я намагаўся хоць трошкі паспаць пасля начнога сядзення на жлобінскім вакзале і ранішняга шпацыру: ці то атрымалася, ці то не - я так і не зразумеў. У Бабруйску ёсць дзве станцыі - "Бабруйск" і "Бярэзіна". Апошняя знаходзіцца практычна на тэрыторыі былой крэпасці, таму я вырашыў сыйсці тут, каб не марнаваць час дарогай ад цэнтральнага вакзалу да гістарычнага цэнтру горада (яны знаходзяцца даволі далекавата адзін ад аднаго).

01. Вакзал станцыі "Бярэзіна" - вельмі адметны гістарычны будынак "імперскіх" часоў, пабудаваны ў 1908 годзе. У самым канцы дня я пабываю і на галоўным гарадскім вакзале, там будынак яшчэ на 8 гадоў старэйшы, але ўжо ў гэтым стагоддзі яго закранула "еўрарамонтная" рэстаўрацыя, ў выніку якой на будынак наляпілі ўсялякай сучаснай фігні, то бок такой ужо вялікай цікавасці ён зараз не выклікае. А гэты вакзал, на другараднай гарадской станцыі, стаіць сабе, відавочна, у гістарычным выглядзе. Хаця можа калі і да яго калі-небудзь хутка рука "ганьба-рэстаўратараў" дойдзе


( Read more...Collapse )

Лета паціху праходзіць, светлы дзень становіцца карацейшы, таму сезон вечаровых катанак паціху падыходзіць да свайго фініша. На мінулым тыдні зноў зазірнуў на поўдзень ад Баранавічаў, у Ляхавіцкі раён



( Read more...Collapse )

Летам на выходных сядзець дома не цікава (зімой насяжуся, ды яшчэ буду смуткаваць, што летам сядзеў), таму я імкнуся кожныя выходныя на адзін дзень куды-небудзь выбрацца. Паколькі ад ровара трэба таксама час ад часу адпачываць, то ў суботу 21 ліпеня вырашыў цягніком скатацца ў які-небудзь з яшчэ "не прабітых" беларускіх гарадоў. Вагаўся нядоўга - выбар мой прыйшоўся на Бабруйск, самы вялікі беларускі райцэнтр, сёмы па колькасці насельніцтва горад краіны і самы вялікі горад Беларусі з тых, якія я яшчэ не вывучыў (так атрымалася, што дагэтуль быў я там толькі праездам цягнікамі ці аўтобусам). Не бачыце ў загалоўку слова "Бабруйск"? А ўсё проста - прамы цягнік Гродна-Гомель, які ноччу ідзе праз Баранавічы і Бабруйск, прыходзіць ў горад над Бярэзінай занадта ўначы, прыкладна ў дзве гадзіны. Выскокваць у такі час з цягніка і сядзець яшчэ тры гадзіны на бабруйскім вакзале жадання не было ніякага, таму я вырашыў разнастаіць вандроўку - гэтым жа цягніком прыкладна ў 3.30 раніцы прыкаціў у Жлобін, там перакусіў (Жлобін, у адрозненне ад Бабруйску - досыць значны чыгуначны вузел, таму там можна было разлічваць на кругласутачную краму ці кафетэрый на вакзале), перачакаў паўтары гадзіны да таго, як пасвятлее, потым некалькі гадзін павывучаў горад, вярнуўся на вакзал, прыгарадным цягніком пад'ехаў да Чырвонага Берага, правёў там яшчэ пару гадзін, і адтуль ужо накіраваўся ў сам Бабруйск. Вось неяк так. Бабруйску я прысвячу асобную частку (а можа і дзве, як атрымаецца), сёння ж пад катам - пра Жлобін і Чырвоны Бераг



( Read more...Collapse )

У мінулую суботу (11 жніўня гэта было) вёска Мілавіды Баранавіцкага раёна адзначала свой вялікі юбілей - 500-годзе, вось такія вось у нашых краях старыя вёскі. Навіну пра гэта я прачытаў у 11 гадзін вечара пятніцы - і вырашыў скарыстацца момантам і па-хуценькаму ўраніцы скатацца туды, калі ўжо такая нагода



( Read more...Collapse )

Пасля некалькі тыдняў дажджоў на Беларусь вярнулася спякотнае летняе надвор'е. Менавіта ў такую пару мяне ў мінулую суботу зноў занесла на палескую прастору (увогуле, у гэтым годзе ў мяне ў вандроўках нейкі ўхіл на Палессе атрымоўваецца). Праехаў прыкладна 135 км дарогамі Драгічынскага, Іванаўскага і Бярозаўскага раёнаў, пабачыў там нямала цікавага.



( Read more...Collapse )

Справаздача з серыі "лепш позна, чым ніколі". Амаль месяц прайшоў, а ў мяне толькі рукі дайшлі :)

У суботу 30 чэрвеня разам з victogan ладзілі вандроўку Лунінецкім раёнам, падчас якой не без прыгод дабраліся да вусця аднаго з шматлікіх прытокаў галоўнай ракі Палесся Прыпяці - рэчкі Лані. Большая частка таго маршруту была даволі лёгкай і "матраснай", але апошнія кіламетры трэку каштавалі ўсіх астатніх. Віця і Яўген, які далучыўся да нас ужо на месцы старта вандроўкі, ужо даўно напісалі свае справаздачы, мне ж не хапала часу і магчымасцяў нават дабрацца да фотачак, таму пішу толькі зараз. Недзе паўтаруся з німі, недзе мо дадам сваех ураджанняў, таму мой тэкст і фотачкі - пад катам



( Read more...Collapse )