Ciclista Pablo Elgatomarinero

На Рождественские выходные белорусским просторам милостью небесной канцелярии перепало немного снега и небольшого и неустойчивого "минуса" на градуснике. Длилось сие счастье, забегая вперёд, совсем недолго - уже через пару дней это всё растаяло от дождей, туманов и плюсовой температуры. Просидеть дома все три выходных дня было бы глупостью, поэтому в последний из них решил на полдня выбраться куда-нибудь в лес, но недалеко, в пределах Барановичского района. Сначала хотел просто пройти пешком километров 10-15, но в последний момент решил взять велосипед - от волков отбиваться всё же опыт таких вот "походушек" говорит мне, что примерно посередине дистанции я буду думать: чего ж я своим ходом пошёл, на велосипеде уже был бы далеко отсюда, а так ещё идти и идти...



( Collapse )

ПРЕДЫДУЩАЯ ЧАСТЬ: МОГИЛЁВ (28.12.2019) - Ч.1. дорога, самый короткий (возможно) ж/д-рейс страны, Днепр, площадь Славы

Во второй части рассказа об моей однодневной декабрьской поездке в Могилёв я немного прогуляюсь по не так давно созданному в пойме Днепра Подникольскому парку, а затем поднимусь наверх и покажу вам исторический центр города



( Collapse )

Поездка была абсолютно спонтанная: просто сидел вечером, по-моему, во вторник той недели, листал ленту соцсетей, и тут мне на глаза попалась афиша проходившего в тогда ещё ближайшие выходные в Могилёве "Финала четырёх" кубка Беларуси по волейболу. Сей вид спорта я люблю (как и гандбол, о чём тут уже, кажется, писал), погода за окном не особо велосипедная (хотя некоторые, конечно, и сейчас ездят), а хоть куда-то съездить в канун новогодних праздников хочется. Уже через полчасика у меня на руках был готовый маршрут поездки туда-обратно, а ещё чуть попозже - и билеты на поезда. Прибывал в Могилёв я рано утром в субботу, первый матч начинался в 15:00, поэтому времени на прогулку по городу у меня вполне хватало, и об этой первой половине субботнего дня я дальше и расскажу в двух частях.



( Collapse )

Не пішы вынікі года, паламай сістэму

Мінулы год у плане падарожжаў выйшаў менш актыўным, чым папярэдні. Я не буду казаць, што гэта дрэнна ці добра - гэта як ёсць. У гэтым годзе абыйшоўся без традыцыйных "шматдзёнак" як па Беларусі, так і за мяжу; прычым і за мяжу выбраўся толькі адзін раз - у траўні ў Расію

Як і ў мінулым годзе, кідаю мапу сваіх перасоўванняў Беларуссю (калі націснуць на фотачку, то яна адчыніцца на Флікры ў поўным памеры):


сіні колер - роварам і пехатой
чорны колер - чыгункай
зялёны колер - аўтатранспартам

( Collapse )

Таруса - старажытны падмаскоўны гарадок, цэнтр Тарускага раёна Калужскай вобласці. Насельніцтва - каля 9 тысяч чалавек, першая летапісная згадка датуецца 1246 годам (то бок, Таруса прыкладна на 100 год старэйшая за Серпухаў). Фармальна ўваходзіць у так званую Серпухаўскую агламерацыю, але як на маю думку, гэта прыкладна як казаць (калі перавесці ўсё на больш звыклыя мне беларускія маштабы), што Ганцавічы ці Івацэвічы ўваходзяць у агламерацыю Баранавіцкую :) На Тарусу ад прывакзальнай плошчы Серпухава бегаюць адносна часта прыгарадныя аўтобусы, аднім з якіх я ўраніцы 28 траўня і пакаціў туды. Ехаць паміж гэтымі гарадамі не так ужо і далёка, краявіды маляўнічыя (асабліва ў бок Акі, якая хаця на працягу ўсёй паездкі і не паказвалася, але ўсё роўна ўвесь час была дзесьці побач, і высокія схілы супрацьлеглага канца даліны гэтай велікай сярэднерускай ракі заўсёды былі бачныя), дарога ўпоперак усім стэрэатыпам таксама была даволі якасная (праўда, ужо ў Тарускім раёне, на Калужчыне, пагоршылася). У Тарусе людзі выходзілі і выходзілі, я ж церпяліва чакаў аўтавакзала, пакуль ПАЗік не прыпыніўся ў нейкім спальным раёне. Пытаю вадзіцеля: "А аўтавакзал калі?". Ён тут раззлаваўся - маўляў, я ж прыпыняўся побач, "пачэму вы там не вышлі?" Відавочна, замежны турыст без аніякіх аб'яваў павінен ведаць усі гэтыя мясцовыя дэталі і асаблівасці. Але, на шчасце, ён хутка, пакурыўшы і пачакаўшы, пакуль кандуктарка збегае дадому, развярнуўся і пакаціў у бок аўтастанцыі, таму топаць да цэнтра гарадка ад нейкай глухамані мне не прыйшлося



( Collapse )

Снежань у гэтым годзе па традыцыі нічым не падобны на зіму і ўжо які год вымушае абывацеляў спаміць у сацыяльных сетках мемасікамі з тэкстамі кшталту "Здаецца, снежань забыў, што ён зіма" (праўда, ужо не так актыўна, як мо гады тры таму - здаецца, гэтыя пчолы пачалі нешта падазраваць), таму можна працягнуць роварны сезон (які раней у мяне, наколькі памятаю, да канца снежня яшчэ не заходзіў) і скатацца куды-небудзь за горад. Намаляваў сабе 84-кіламетровы трэк ад Слуцка на Сунаі і потым да чыгункі ў раёне Цімкавічаў, але адразу зразумеў, што яго прыйдзецца рэзаць, бо светлы дзень зараз кароткі: прыгарадны цягнік прыбывае ў Слуцк пасля 10 гадзін раніцы, а сонца заходзіць ужо да 17.00, каціць жа ў цемры ў такое надвор'е жадання ніякага не было



( Collapse )

Дзякуй за ўвагу і віншую з Нараджэннем Хрыстовым усіх, хто святкуе яго менавіта сёння!

ПАПЯРЭДНЯЯ ЧАСТКА

У кагосьці з расійскіх ЖЖ-блогераў (не памятаю ўжо ў каго) я бачыў такі эпітэт, што Серпухаў - гэта нібыта "другі за цікавасцю горад Падмаскоўя пасля Каломны". У Каломне я ўжо быў, калі не памыляюся, тры гады таму і магу ўпэўнена казаць, што Серпухаў мне падабаецца значна больш. Мо і дзякуючы сваёй, гэтак казаць, "непапсовасці" і "негламурнасці" - не ведаю тут ужо. У мінулай частцы я прыпыніўся на плошчы Леніна і распавёў, што ў той момант нарэшце выйшла сонца (вы і самі мо заўважылі, што першая частка майго распавядання была нейкая змрочненькая). Далей яно не заходзіла ўжо рэшту дня, таму другая частка будзе больш "каляровай" і пазітыўнай.



( Collapse )

Так сталася, што ў траўні гэтага года мяне раптам занесла ў Маскву, а калі ўжо забраўся туды, то чаму б не скарыстацца момантам і хаця б трошкі не пакалясіць якімі-небудзь падмаскоўнымі ваколіцамі. Выбіраць было, калі па праўдзе, не асабліва многа з чаго: меў я на ўсё паўтары дні - прычым, а другой палове другога дня мне ўжо належала вярнуцца ў Маскву і ўвечары аўтобусам каціць на Мінск; то бок, асабліва далёка не скатаешся. Палазіў па мапе Маскоўскай вобласці - ну, Серпухаў ды Серпухаў... А там і Таруса побач, таксама можна і туды зазірнуць. Вось пра гэта і будуць мае тры наступныя (і апошнія ў 2019 годзе) артыкулы: Серпухаў разаб'ю на дзве часткі, пра Тарусу ж распавядаць зусім нямнога, таму там і адной хопіць


( Collapse )

ПАПЯРЭДНЯЯ ЧАСТКА


( Collapse )