Многія беларусы ведаюць 100500 спосабаў танна скатацца ў Львоў і назад (але ўсё роўна катаюцца завышана дарагім цягніком Магілёў-Львоў, бо так прасцей, камфортней, хутчэй, ды і не трэба звязвацца з украінскімі дарогамі і мясцовым транспартам). А што ж наконт Кіева? Плацкартны квіток на пасажырскі цягнік Мінск-Кіеў каштуе ў Белчыгункі 88 рублёў 16 капеек, часам ходзіць яшчэ і цягнік Мінск-Адэса, дзе квіток каштуе трошкі меньш - 74 рублі 22 капейкі. Памножце гэтыя лічбы на два - і паездка ў суседнюю сталіцу пасажырскім цягніком абыйдзецца вам у досыць добрую суму.

Хіба ёсць, як і з Львовам, варыянты больш-меньш хутка скатацца ў Кіеў і патраціць на гэта значна меньшую сумму? Ды канешне ж ёсць! Аб тым, як ехаў я, і пойдзе сёння гаворка. Вандроўка, дарэчы, адбылася ў 20х лічбах чэрвеня 2018 года

Заўвага. Паколькі не ўсі квіткі я захаваў, то кошты будуць трошкі скакаць, бо дзе-нідзе я проста загугліў кошт квітка на момант напісання артыкула. Але сума будзе прыкладна тая ж




( Read more...Collapse )

Як я ўжо тут пісаў не адзін раз, я з'яўляюся вялікім прыхільнікам гандбола. Настолькі вялікім, што даведаўшыся ў суботу ўвечары пра тое, што ў суседнім райцэнтры зараз адбываюцца гульні аднаго з этапаў агульнабеларускай дзіцячай гандбольнай лігі "ZubrCup", вырашыў у нядзелю патраціць палову дня на тое, каб скатацца туды. Але невялічкі аповед гэты будзе не пра гандбол, а пра тую частку вандроўкі, што адбывалася ўжо потым




( Read more...Collapse )

У выходны дзень 7 лістапада вырашыў зрабіць невялікую рэвізію паўночнай часткі Баранавіцкага раёна, з наведваннем кіпы досыць вядомых і "баянных" кропак. Асфальту было нямнога (але і трэшу таксама не было); дарогі былі досыць цікавыя, а на поўначы раёна яшчэ і радавалі краявіды паўднёвай часткі Наваградскага ўзвышша. Карацей, пісаць нямнога, тут больш паказваць фотачкі





64.JPG © elgatomarinero.iMGSRC.RU


( Read more...Collapse )

Дзесьці ў другой палове кастрычніка на Беларусь прыйшоў маляўнічы, але досыць кароткі час залатой восені (які ў гэтым годзе суправаджаўся яшчэ і вельмі добрым для сярэдзіны восені надвор'ем). Не трэба было яго прапускаць, таму 20 кастрычніка я здзейсніў невялікую вандроўку ў лясы Бярозаўскага і Івацэвіцкага раёнаў, з мэтамі пакатацца трошкі лясамі і наведаць досыць вялікае вадасховішча Сялец на поўнач ад Бярозы








( Read more...Collapse )

Забросив вчера сюда отчётик о поездке по Слонимской возвышенности, я отправился на Фликр, чтобы разместить там фотоальбом со следующей по порядку поездки - и прочитал на экране новость о том, что с января Фликр достаточно сурово изменяет свои условия. Если вкратце, то для бесплатных пользователей количество фотографий и видеороликов теперь будет ограничено 1,000 (с учетом того, что отчёты вмещают в себя 50-100 фото - сами посчитайте, на сколько этого хватит), платный же тариф только один - за 49,99 американских "убитых енотов" в год предлагается безлимитный фотохостинг и куча дополнительных финтифлюшек. В принципе, подобное усиление монетизации предугадывалось ещё после недавней покупки сервиса новым владельцами, вопрос был только в суровости новых правил. К чести Фликра, они хотя бы (в отличие от некоторых других владельцев устроившего подобный сюрприз фотоблоггерам хостинга) предупредили об изменениях заранее, да и 50 долларов в год (в ноябре ещё и предлагают перейти на ПроАккаунт с 30%-скидкой) - это не 400, как у Фотобукета.

Первой мыслью было оплатить эти несчастные 50 долларов и продолжать радоваться жизни - тем более, с технической точки зрения Фликр меня полностью устраивает. Но (ведь всегда есть какое-то "НО"!) веры в то, что теперь владельцы сервиса ещё через пару годиков не решат, что "что-то прибыли у нас маловато" или не устроят (по аналогии с коллегами) рубку денег перед закрытием проекта в стиле "фотобукетовцев" нет. Во-вторых, смутила строчка в правилах о том, что с февраля не перешедшим на Про-Аккаунт пользователям количество фото будет в обязательном порядке обрезано до пресловутой тысячи. То есть, если в теории через год-другой я забуду оплатить хостинг и не замечу (или оно по каким-то причинам не придёт) уведомления об истечении срока (что вполне реально, зная меня), то все почти мои фото и отчёты превратятся в тыкву?

В связи с этим, встал вопрос об альтернативных вариантах фотохостинга. Хостинг ЖЖ не предлагать, я им пользовался, он - кака, да и аналогично нет гарантий, что окончательно заманив пользователей нынешними достаточно привлекательными условиями, они тоже не устроят подобный финт ушами. Да и точно так же нет гарантий, что через год-другой администрация ЖЖ нас в обязательном порядке на убогий и каличный "Новый редактор" и единый стиль оформления блогов (для бесплатных пользователей) не переведёт! Дропбокс ужасен, он сильно ухудшает качество фото, Инстаграм ведётся да других целей (да и спамить туда десятками фотографий исключительно ради хостинга я не хочу)

В общем, пока мой порядок действий таков. Для уже написанных отчётов (просто чтобы не пропадать добру) я воспользовался переносом фото с Фликра на ЖЖ-хостинг (эх...) (УПД. Как оказалось, эта функция работает только для "Нового редактора", так что нафиг). В дальнейшем писать на ЖЖ-платформе не вижу смысла - всё равно через год-другой возникнет новый очередной аналогичный сюрприз. На ближайшее время блог пробно переедет на Фейсбук. Данную страницу не забрасываю - она будет обновляться новыми постами (так что, читающие меня не потеряют), но вместо текста и фото будет публиковаться заголовок, краткое введение, заглавное фото и ссылка на статью на Фейсбуке. Думаю, пока это самый адекватный и устраивающий меня вариант

У суботу 6 кастрычніка здзейсніў досыць вялікую вандроўку ўзгоркамі Слонімскага ўзвышша, "звязаўшы" чыгуначныя галіны двух напрамкаў Баранавіцкага чыгуначнага вузла - станцыю Азярніца і прыпынак Моўчадзь. Гэтым маршрутам наведаў-такі нарэшце адну з галоўных беларускіх цікавостак - старажытны храм у Сынкавічах, а потым берагам Шчары дабраўся да аднаго з самых сваіх любых беларускіх гарадоў - Слоніма. Падрабязней - пад катам



( Read more...Collapse )

Недахоп Ваўкавыска-Гродзенскага напрамку Баранавіцкага чыгуначнага вузла ў тым, што туды ходзіць хоць і досыць прыгарадных цягнікоў (тры цягнікі Баранавічы-Гродна і адзін - Баранавічы-Ваўкавыск, плюс у цёплы сезон яшчэ бегаў "дачны" да Палонкі), але апошні з іх ідзе даволі рана. Менавіта таму я ня так ужо і часта ў тых мясцінах катаюся і абіраю звычайна фінішныя кропкі ў станцыях, якія ляжаць на чыгунцы іншых напрамкаў - элементарна не хапае часу паспець многа ўбачыць. Але ж раён той, як і ўся Гарадзеншчына ўвогуле, вельмі цікавы, таму ў спякотны чацвер 20 верасня я зладзіў паездку ад Ваўкавыска на захад і поўнач, праз шматлікія вёсачкі Ваўкавыскага ўзвышша. Маршрут гэты я сам сабе назваў "Шляхам касцёлаў", бо каталіцкіх храмаў за 75 кіламетраў (так, нямнога, але больш не паспеў б) я пабачыў роўна 6 штук (магло быць і 7, але ехаць да Воўпы ўжо дакладна не хапала часу) - і прычым, абсалютна рознага стылю і выгляду. Некаторыя з іх з'яўляюцца сапраўднымі дыямантамі беларускай архітэктуры



( Read more...Collapse )

Першая частка: Да Выганашчанскага возера - ч.1. Івацэвічы - Козікі - Святая Воля - Бабровіцкае возера

Да Выганашчаў каціць было недалёка, і хутка я ўжо ўязджаў у вёску. Зараз Выганашчы - вёска з насельніцтвам некалькі соцен жыхароў. Галоўная мясцовая цікавостка - знакамітае вялізарнае возера ў прыкладна пяці кіламетрах на поўнач, а таксама праходзячы на праз вёску стары Агінскі канал, што аб'ядноўвае басейны Прыпяці і Нёмана (праз Ясельду і Шчару). Пабудаваны быў для таго, каб звязаць басейны дзвюх мораў (Балтыйскага і Чорнага) у самай нізкай частцы Вялікага Еўрапейскага водападзелу - па тэрыторыі Заходняга (альбо Пінскага, альбо, як яшчэ кажуць, Прыпяцкага) Палесся. Цягам часу канал страціў сваё гаспадарчае значэнне і інфраструктуру (і ад войнаў, і ад сталінскіх рэпрэсій, калі былі рэпрэсіраваныя абслугоўваўшыя канал інжынеры-палякі, і ад палескай меліярацыі савецкіх часоў), колькі год быў у заняпадзе, зараз мае значэнне хіба што турыстычнае, але паціху аднаўляецца



( Read more...Collapse )

Не па-асенняму цёплай нядзеляй 16 верасня я праехаў маршрутам, які планаваў ужо даўно. Вялізарнае Выганашчанскае возера (сёмае па велічыні возера Беларусі, дарэчы) вабіла самім фактам свайго існавання. Дабрацца да яго роварам не так ужо проста і зручна - ляжыць яно прыкладна пасярэдзіне паміж станцыямі дзюх напрамкаў Баранавіцкага чыгуначнага вузла (на Брэст і Лунінец), але адлегласці дарогамі ў кожны бок складаюць больш за 50 кіламетраў, і дарогі там (Палессе ж!) не самыя лёгкія. Ды і нямнога цікавостак па маршруце, калі па справядлівасці. Таму маршрут атрымоўваецца амаль выключна "прыродным" і "катальным" - каці сабе і каці, палескія краявіды разглядай, змагайся з не самымі лепшымі дарогамі... Ну, часам, канешне, традыцыйна вялікія палескія вёскі сустракаюцца, як жа без гэтага. А ў вёсках заўсёды якія-небудзь аўтэнтычныя моманты знойдзеш, хаця б тыя ж палескія хаткі... Справаздачу падзяліў на дзве часткі, каб не піхаць больш за сто фотаздымкаў у адзін пост



( Read more...Collapse )

Ёсць у мяне ўжо такая традыцыя - у жніўні-верасні на Гомельшчыну з аднаднеўным візітам прыязджаць. У гэтым годзе маёй "падгомельскай" маршрутнай кропкай стаў адносна (па беларускіх мерках) буйны райцэнтр Светлагорск. Праўда, калі па справядлівасці, прыехаў туды я па асабістых справах, але вольнага часу і магчымасці вывучыць горад было многа.

Светлагорск лічыцца "новым" горадам, хаця фактычна першая згадка пра паселішча датуецца ажно 1560 годам, а ўвогуле старажытнае паселішча на беразе паўнаводнай Бярэзіны на гэтым месцы існавала ўжо даўно-даўно. Да 1961 года паселішча гэтае (а было тут да савецкіх часоў ці то невялікае мястэчка, ці то проста досыць вялікая вёска - я так і не зразумеў) звалася Шацілінскім Востравам, Шацілавічамі, а потым - проста Шацілкамі. Наколькі я ведаю, мясцовыя і дагэтуль часам называюць горад гістарычным яго імем. Як часам бывае (я раней ужо прыводзіў прыклад Івацэвіцкага раёна, дзе раней райцэнтрамі былі Косава і Быцень, а Івацэвічы былі пасёлкам Косаўскага раёна - да таго, як самі Івацэвічы перараслі сваіх "старэйшых" братоў і праглынулі іх раёны, стаўшы райцэнтрам), традыцыйна адміністратыўным цэнтрам гэтай досыць глухой мясцовасці гістарычна быў не Светлагорск/Шацілкі, а суседнія Парычы - невялічкае (і тады, і зараз) мястэчка-пасёлак. Чаму Светлагорск абавязаны такім ростам? Канешне ж, чыгунцы. У 1915 годзе тутэйшымі балотамі (а месцы тут тады былі досыць глухія нават па мерках Палесся) прайшла чыгунка з Жлобіна на Калінкавічы, Парычы ж засталіся збоку ад яе - ад пасёлка да светлагорскай станцыі прыкладна 30 кіламетраў. Вось такая вось гістарычная метамарфоза, Светлагорск і Парычы апынуліся ў тым жа спісе, што і Баранавічы з Новай Мышшу, і тыя ж Івацэвічы з Косавым і Быценем

Пасля 1915 года і з прыходам савецкай улады пачаўся прамысловы рост горада - спачатку павольны, бо ў Шацілках з прадпрыемства да пэўнага часу была толькі суднаверф на Бярэзіне. У 1954-58 гг. была пабудаваная Васілевіцкая ГРЭС (да горада Васілевічы сучаснага Рэчыцкага раёна адсюль дзесяткі кіламетраў, проста менавіта там было радовішча торфу), зараз яна завецца Светлагорскай ТЭЦ. У 1956 годзе вёска Шацілкі набыла статус гарадскога пасёлка, у 1960 годзе пасёлак стаў цэнтрам тады яшчэ Парыцкага раёна, у 1961 годзе горад перайменаваны ў Светлагорск (як пішуць, гэтай назве належала "...сімвалізаваць светлае жыццё новага, савецкага Палесся") - не гледзячы нават на тое, што ніякіх гор там і блізка няма (вось святла ў той дзень хапала, так)



( Read more...Collapse )